Karel Appel was zowel een schilder als beeldhouwer, die tot het expressionisme wordt gerekend. In 1942 (tot 1944) ging hij schilderkunst studeren aan de Rijksakademie in Amsterdam, waar hij zich bekwaamde in de traditionele teken- en schilderkunst. Hij ontmoette er Corneille en Constant.

Kort na de oorlog nam Appel deel aan de expositie Jonge Schilders in het Stedelijk Museum in Amsterdam. In 1947 begon hij met beeldhouwen. Een jaar later richtte hij met Corneille, Constant en anderen de Experimentele Groep in Holland op. Kort daarna werd de Cobra-groep opgericht, die in 1949 een expositie in het Stedelijk Museum kregen. Dit leidde tot een schandaal. Teleurgesteld vestigde Appel zich in Parijs. In 1953 kreeg hij een solo-expositie in het Paleis van de Schone Kunsten in Brussel.

In Nederland werd Appel intussen niet geaccepteerd. Hij kreeg weliswaar een opdracht van de gemeente Amsterdam voor een wandschildering voor de kantine van het stadhuis (het huidige hotel The Grand), maar dit leidde tot een rel. De ambtenaren vonden de schildering Vragende kinderen barbaars en gewelddadig.

Na het uiteenvallen van Cobra in 1951 werd Appels werk steeds wilder. Internationale doorbraak kwam rond 1953, met de Biënnale van São Paulo. Daarna volgden solotentoonstellingen in Parijs en New York. Hij maakte veel muurschilderingen voor openbare gebouwen. Vanaf 1957 reisde Appel regelmatig naar New York waar hij meer abstract ging werken.

Eind jaren zestig verhuisde hij naar Frankrijk en kreeg steeds meer internationale waardering. In 1968 kwam er eindelijk ook een solotentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Grote exposities volgden in en buiten Europa.

Rond 1990 had Appel vier ateliers – in New York, Connecticut, Monaco en in Toscane. Hij overleed in 2006 en werd in Parijs, op Père-Lachaise, in besloten kring begraven.